Cyclocross avond in Geel groot succes.

Een evenement op een avond over veldrijden. Het zou een creatief alternatief voor de geannuleerde avondcross van Diegem kunnen zijn. Een sterke start, een boeiend middenstuk en een razend interessant einde kenmerkten de allereerste praatavond, gesteund door Tormans, in Geel. Het talrijk opgekomen publiek genoot met volle teugen en kijkt nu al uit naar de volgende editie.

Het deelnemersveld bestond uit 4 klasbakken die een uitzonderlijk parcours reden én rijden in het veld. Michel Wuyts, Bart Wellens, Roland Liboton en ‘last but not least’ Paul Heygers (wiens partner de organisatie voor haar rekening nam) verschenen op het deelnemersblad.

Na een korte opwamingsronde, waarbij Wuyts het publiek dadelijk de juiste richting wees en met veel plezier sprak over zijn mooiste cross allertijden – WK Koksijde 1994 (Herygers wint) – zat iedereen klaar tot de lichten op groen sprongen. Wuyts zijn klankkleur garandeerde toen al dat het een onvergetelijke en bij momenten overweldigende avond zou worden.

Het was Bart Wellens, het vorige weekend uitermate succesvol als ploegleider op het BK in Middelkerke, die als eerste naast Wuyts in de sofa mocht plaatsen nemen. Bart Wellens schoot zoals vanouds als een komeet het veld in en pakte heel de zaal onmiddellijk bij de spreekwoordelijke keel. Wellens snedig in zijn uitspraken was sterk. Wanneer hij sprak over zijn inzichten, trainingen en zijn liefde voor zijn renners waren we echt vertrokken. Het publiek werd stil, niemand wou ook maar één letter missen van Wellens’ verhaal.

De man uit Vorselaar was sterk vertrokken maar toen Roland Liboton in zijn spoor volgde was het duidelijk dat de koers nog niet gereden was. Liboton’s oudere trainingsmethodieken werpen nog steeds hun vruchten af. En ook al reed hij met meer bandendruk, hij deed meer dan aanklampen. Het publiek genoot. Liboton’s visies op het hedendaagse veldrijden, op de renners en het feit dat (meerdere) looptrainingen wel degelijk op het wekelijks trainingsmenu moeten staan deed vele monden openvallen. Liboton sprak zoals hij koerste in zijn beste jaren, rechtdoor. Halfweg wisten we toen al dat het razend spannend zou blijven.

Herygers kon als laatste aansluiting vinden bij koplopers, zette zich in de zetel om dan snel de koppositie over te nemen. Hij was duidelijk in zijn sas, excelleerde en bracht het crosspubliek in vervoering op onnavolgbare manier. Paul Herygers, al járen deel van de meest succesvolle tandem van de wielerwereld, ging overweldigend tekeer. De hele zaal kroop op het puntje van zijn stoel en ging klaar zitten voor een mooie laatste ronde.

Wellens en Liboton klampten aan bij Herygers , hadden het niet onder de markt maar gaven nooit op in wat de mooiste crossavond van het nog prille jaar zou worden. Wanneer Wuyts het vuur nog wat aanwakkerde werd het koers op het scherp van de snee, de ene (woord-)demarrage volgde de andere in sneltempo op en toen de laatste vragenronde (rechte lijn) werd aangevat was nog alles mogelijk. Het publiek hield zijn adem in. Het werd een millimeterspurt. De jury was unaniem en de winnaar was … het veldrijden. Waarschijnlijk de mooiste sport ter wereld.

Beste Paul, Michel, Bart en Roland, een oprechte dankjewel van alle Kempense veldrit liefhebbers, het was fantastisch.